Veilig voelen in jouw lichaam - wat jouw zenuwstelsel hiermee te maken heeft

"In al die jaren dat ik therapie heb gevolgd, heeft nog niemand mij verteld dat ik contact heb te maken met mijn lichaam om af te komen van deze klachten." - Ik zit verbijsterd tegenover mijn cliënt die al zo lang kampt met paniekaanvallen, een dwangstoornis en een eetstoornis. Alles wijst erop dat er onveiligheid heerst in het bewust aanwezig zijn in haar lichaam, niemand is ooit met haar aan de slag gegaan om die veiligheid weer terug te brengen.

Twee verschillende cliënten in mijn praktijk deze week die in de kern met hetzelfde probleem kampen. De één bevriest wanneer er een emotionele grens wordt bereikt. Ze zegt gewoon dicht te slaan wanneer een situatie te veel emoties opbrengt. De ander ervaart paniekaanvallen in zo’n zelfde situatie. Beiden hebben geen idee hoe dit te gaan reguleren.

Onder een gespannen, bevroren, pijnlijk of stijf lichaam zitten onverwerkte en weggedrukte emoties. Dit zorgt al voor een constante stress-activatie in jouw lichaam; jouw sympathische zenuwstelsel (het gaspedaal van jouw lichaam) staat continu aan: je hartslag, bloeddruk en ademsnelheid stijgen en je lichaam gebruikt veel energie om maar te kunnen vechten, vluchten of presteren. Het herstel hiervan zit ‘m in jouw parasympatische zenuwstelsel te activeren (het rempedaal en de “acculader” van jouw lichaam). Dit is de tegenspeler van het sympathische stelsel en verantwoordelijk voor herstel, reparatie, opbouw en rust. Je hartslag en bloeddruk dalen, je spieren en organen krijgen allemaal voldoende bloed en zuurstof. Je bent bewust in het hier en nu.

Beide cliënten (en ze zijn lang niet de enige ;)) lijken een verstoring te hebben in de balans van het autonome zenuwstelsel. Er is sprake van chronische stress door alles wat er zich intern afspeelt. Als je al zo’n (onbewuste) interne stress hebt, zijn prikkels uit de omgeving al snel te veel. Die prikkels kan jouw lichaam er gewoonweg niet bij hebben. Alles wat opgeslagen zit, komt onder druk te staan en zoekt dan een weg naar buiten. Voelen is nooit veilig geweest (door gebeurtenissen vanuit het verleden). Beide cliënten willen graag doorvoelen en loslaten, maar dat lukt op zo’n moment niet. Dat is ook niet zo gek. Ons lichaam kan datgeen wat ons zenuwstelsel (nog) niet kan reguleren, niet loslaten. Het lichaam wil ons beschermen. Daar mogen we het voor koesteren.

Vraag jezelf eens af: 𝘞𝘦𝘭𝘬𝘦 𝘮𝘢𝘵𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘷𝘦𝘪𝘭𝘪𝘨𝘩𝘦𝘪𝘥 𝘦𝘳𝘷𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘬 𝘣𝘪𝘫 𝘢𝘯𝘨𝘴𝘵𝘪𝘨𝘦, 𝘴𝘱𝘢𝘯𝘯𝘦𝘯𝘥𝘦, 𝘱𝘪𝘫𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘴𝘦𝘯𝘴𝘢𝘵𝘪𝘦𝘴? Kan ik erbij blijven of ga ik ervan weg? Welk percentage zou je het geven? 10%? Die 10% is dan ook het percentage dat je kunt loslaten op dat moment. Hoe veiliger je je leert voelen in je lichaam, hoe meer je het kunt erkennen en herkennen, hoe meer je bij jezelf kunt blijven en kunt loslaten.

𝘉𝘭𝘪𝘫𝘧 𝘦𝘳 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘵𝘦 𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘦𝘦 𝘳𝘰𝘯𝘥𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯; 𝘥𝘢𝘯 𝘴𝘵𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘫𝘦 𝘢𝘧 𝘰𝘱 𝘦𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘨𝘦𝘯𝘰𝘦𝘮𝘥𝘦 ‘𝘉𝘶𝘳𝘯-𝘖𝘶𝘵’.