Al van jongs af aan was ik geïntrigeerd door het gedrag van mensen. Vooral omdat, met de kennis van nu, de energie van de mensen vaak niet strookte met de woorden.
Al van jongs af aan, begreep ik het systeem, de maatschappij niet. Op school liep ik vaak vast omdat ik niet begreep dat er maar één antwoord kon zijn op een vraag. Ik schreef regelmatig bij Multiple Choice tentamens naast het antwoord dat ik gegeven had, een stukje waarom ik, vanuit een ander perspectief, de andere antwoorden eigenlijk ook zo gek nog niet vond. Over-analyse vanuit ‘volledig willen zijn’? Ja, misschien wel.
Ik kan me nog een presentatie herinneren tijdens mijn studie Toegepaste Psychologie, van een project wat we moesten doen, waar ik kritisch was op het product dat we hadden onderzocht. Ik was veruit het meest kritisch van het projectgroepje, dus deed ook het woord. Dit werd me niet in dank afgenomen. De ontwikkelaar van het product zat erbij en kon het niet ontvangen. Ik sta nog steeds achter mijn kritiek van toen; misschien ook wel omdat het product een hele snelle test omvatte om LVB te meten.
Wanneer ik naar een arts ga om me te laten onderzoeken, net zoals toen bij de diagnose van de Ziekte van Crohn waar ik eerder over deelde , zal ik altijd vragen blijven stellen. Niemand heeft de waarheid. Ik kan alleen voelen wat voor mij klopt. Voor artsen werd dit vaak een ongemakkelijk gesprek. Dat is niet mijn doel, maar is vaak wel wat er gebeurt.
Ik dacht (denk) misschien anders en verder dan de gemiddelde persoon, ik voelde (voel) misschien meer dan de gemiddelde persoon en ik was (ben) misschien een hardnekkige spiegel voor mijn omgeving. Dit laatste heel vaak onbewust. Ik kan me voorstellen dat wanneer er iemand tegenover je zit die altijd verder zal kijken en vragen zal blijven stellen, dat dit best wat intimiderend en confronterend kan zijn.
Ik ben me daarom in het verleden ook steeds meer gaan dimmen. Ik wilde niet afwijken. Niemand wil dat.
Ik zat, tijdens mijn studie maar ook in mijn werkleven, regelmatig tegen het randje van overspannenheid aan. Omdat ik erbij wilde horen en mezelf in het systeem probeerde te passen.
Op dit moment zitten er mega veel jongeren en jongvolwassenen ziek thuis, opgebrand. Denk aan de 'hoogsensitieve' leerlingen of de leerlingen met ASS (autisme) en/of hoogbegaafdheid. Dit zijn de kanaries in een kolenmijn (google maar!). Uitgevallen van school. Allerlei instanties eromheen om hen weer in het systeem proberen te passen. Het systeem dat gericht is op hoofd, prestatie, angst en controle.
En zo gaan er, mijns inziens, een hoop prachtige zielen met nog prachtigere missies verloren.
En tuurlijk; het raakt mijn eigen pijn.
Het willen fiksen van het individu, terwijl het systeem gefikst dient te worden… Ik draag graag mijn steentje bij aan het fiksen van dit systeem.
Liefs,
Milou
Blog omvat: Anders zijn, HSP, Hoogbegaafd, Autisme en schooluitval